1399/05/11 2:13 PM - 3 سال قبل
بسیاری از روانشناسان که در زمینه شخصیت صاحب نظر هستند اعتقاد دارند که که میتوان تفاوت های فردی را بر پایه خصوصیت های نسبتا پایدار شخصیت که توسط خود فرد گزارش میشوند اندازه گیری نمود. این شیوه ارزیابی شخصیت اخیرا بیشتر مورد توجه قرارگرفته است. یکی از معتبرترین و پرکاربرد ترین ابزارهای ارزیابی شخصیت تست نئو است که در ادامه با پیدایش و تکامل و کاربردهای آن آشنا خواهید شد.
در سال 1961، دو محقق نیروی هوایی آمریکا به اسامی ارنست توپز و ریموند کریستال ایده ای را پایه ریزی کردند که توانست نحوه ارزیابی کاندیداهای شغلی را متحول کند. متاسفانه، ایده آن ها تا دو دهه بعد یعنی دهه 80 میلادی با توجه لازم همراه نشد در اوایل 1980 پال کاستا جونیور به همراه رابرت آر مک کری تست روانشناسی به نام NEO-I که نام اختصاری Neuroticism-Extraversion-Openness Inventory بود را ارائه کردند که فقط سه عامل از پنج عامل بزرگ شخصیت را می‌سنجید. در سال 1985 این دو محقق آزمون سنجش نئو را کامل کردند و با نام ( NEO Personality Inventory ( NEO-PI انتشار دادند.
در ابتدا آزمون نئو برای ارزیابی خصوصیات شخصیتی افراد سالم طراحی شد (کاستا و مک ری، 1985). در سال 1990 این دو محقق تست‌های گذشته را ویرایش کردند و نسخه نهایی تست نئو را با نام Revised NEO Personality Inventory یا NEO PI-R ارائه دادند. در نظریه این دو محقق تحت عنوان ویژگی های مدل شخصیتی پنج عاملی ، پنج شخصیت اصلی انسانی در نظر گرفته می‌شود که دلیل علت رفتار افراد در محیط کار یا خانه یا اجتماع است. نسخه 240 سوالی بازنگری شده تست نئو ( NEO-PIR ) نسخه کاستا و مک کری 1992 جامع ترین ابزار برای اندازه گیری مقیاس های پنج گانه شخصیت و 30 عامل فرعی هر یک از آنها می باشد. از آنجا که انجام تست نئو 240 سوالی حدود 30 دقیقه زمان میبرد، نسخه های کوتاهتر هم ابداع شد. این نسخه ها فقط 5 عامل بزرگ شخصیت را می سنجند و توانایی سنجش زیر شاخه ها را ندارند و فقط و فقط در زمانی قابل استفاده هستند که استفاده از نسخه 240 سوالی امکان پذیر نباشد و برای غربال اولیه مناسب هستند.
نسخه های معروف تر کوتاه عبارتند از :
آزمون نئو اولین بار برای ارزیابی خصوصیات شخصیتی افراد سالم طراحی شد (کاستا و مک ری، 1985) اما تحقیقات بعدی اثبات کرد که این پرسشنامه میتواند برای مشاوره و بررسی وضعیت روانی به غیر از کودکان و بیماران حاد روانی، کاربرد داشته باشد (فاگان و همکاران،1991 ؛ میلر، 1991؛ موتن،1991). کتاب جامع روانشناسی در چاپ ششم (کاپلان و سادوک ، 1995) به جای پرسشنامه هایی همچون ام ام پی آی یا میلون که در چاپ های قبلی برای ارزیابی شخصیت معرفی شده بود ، پرسشنامه نئو (کاستا و مک ری، 1992) را معرفی کرده است.
نکته قابل توجه این است که آزمون نئو در موارد مشاوره مفید تر از سایر آزمونهایی است که مستقیما به تحلیل آسیب شناسی روانی می پردازند زیرا که بسیاری از افرادی که برای مشاوره مراجعه میکنند بیمار روانی نیستند و به دنبال توسعه فردی خود می باشند. در روانشناسی بالینی پرسشنامه ها به دنبال پیدا کردن نشانه های بیماری در افراد هستند در صورتی که نئو پی آی آر (NEO-PIR یا تست نئو با گزارش کامل در سایت تست و تایپ) در هنگام سنجیدن عوامل شخصیت علاوه بر اینکه خصوصیات قابل پیش بینی در باره شخص ارائه میکند میتواند در هدایت درمانی به متخصصین کمک کند و شاخص های روان نژندی که می سنجد قابل اتکا هستند. این قدرت تست نئو کاربرد هایی از قبیل مشاوره بالینی و توسعه فردی و کاریابی را برای آزمون نئو ایجاد کرده که مخاطبان آن میتواند از روانشناس بالینی ، روانشناس صنعتی سازمانی و مشاور توسعه فردی تا مدیر منابع انسانی و استخدام باشند.
به عنوان نمونه مقدار بالا در مقایسه انعطاف پذیری یا باز بودن نسبت به تجربه های جدید و وجدانی بودن هوش خوب و خلاقیت را پیش بینی میکند. اینگونه تواناییها باعث شده تست نئو یک آزمون چند منظوره باشد. برای استفاده دقیق تر و کاراتر متخصصان، تست نئو NEO-PIR در پنل ارزیابی سازمانی و گروهی تست و تایپ ارائه شده است.
